Voor het valentijnsproject is nodig: een strijkbout, plastic tasjes, liefst wit en rood of roze, en – heel belangrijk – bakpapier.
Uit de rode en roze tasjes knip je hartjes, uit de witte tasjes vierkantjes die iets groter zijn dan de hartjes. Knip bij elk hartje drie of vier vierkantjes.
Stapel de witte vierkantjes en het hartje op elkaar en leg het stapeltje tussen twee laagjes bakpapier. Verwarm je strijkijzer op de laagste stand. Strijk dan stevig over de stukjes plastic tussen het bakpapier. Dit is een lastig werkje. Als de strijkbout te warm is, verschrompelt het plastic. Als de bout te koud is, gebeurt er niks. Bij de juiste temperatuur smelt het plastic net genoeg om aan elkaar te plakken.
Het helpt vaak om het bakpapier nog even te laten liggen tot het wat is afgekoeld, voor je het optilt om het resulaat te bekijken. Zorg ook dat je het goed plat houdt met je hand. Maar pas wel op dat je niet je vingers mee strijkt.
De eerste paar gaan meestal mis, dus knip wat extra hartjes en vierkantjes en gebruik de lelijkste eerst. Geef niet te gauw op. Het duurt soms even voor je de slag te pakken hebt. Je moet wel wat over hebben voor je Valentijn!
Tot nu toe hebben we alleen plastic verwerkt maar er moet nog iets van de 40 kilo bij. Dit boekje heeft een mooi romantisch bloemetje erop.
En ik had het beloofd: de naaimachine mag ook meedoen deze keer. Hij zorgt ervoor dat het plastic kunstwerkje op het bloemenplaatje blijft zitten. Het geheel plak je dan op een dubbele kaart (gesneden uit een oude archiefmap).
Nog een envelop erbij van een mooi plaatje uit een 40 kilo-tijdschrift en het geheel is klaar om verzonden te worden.
Bij mij is de eerste valentijnskaart al door de bus gevallen. Geadresseerd aan de vorige bewoonster, dat dan weer wel.
40 kilo inspiratie 